Darius i Jolene Avery są małżeństwem jak z obrazka. Są szczęśliwi i wspólnie wychowują dwuletnia Mercy. Wydaję się, że nic nie jest w stanie zaburzyć ich rodzinnej sielanki. Aż do dnia, kiedy do sąsiedniego domu wprowadza się Fig. Kobieta szybko wkrada się do życia rodziny. Zaprzyjaźnia się z Jolene i coraz więcej czasu spędza w jej domu. Z czasem nowa sąsiadka zaczyna przejawiać coraz bardziej niepokojące zachowania. Kopiuje ubiór Jolene, bywa w tych samych miejscach , jej dom wypełniony jest identycznymi przedmiotami jak w domu Averych do tego Fig wykazuje coraz większe zachowanie Dariusem.
Widzę, że dostajesz więcej, niż Ci się należy. Nie mogę na to patrzeć. Boli mnie to, bo zasługuję na więcej niż ty. Rzecz w tym, że mogłabym być lepszą tobą.
Książka Tarryn Fisher ,,Bad mummy. Zła mama" podzielona jest na trzy części.W tej pierwszej części mamy okazję poznać Fig. Kobietę, która jest nieszczęśliwa w swoim małżeństwie. Kobietę, która wciąż przeżywa poronienie. Kobietę, która zmaga się z problemami psychicznymi. Poznajemy ją w momencie, kiedy zaczyna wierzyć, że dziewczynka, którą widuje jest jej zmarłą przedwcześnie córeczką. Fig szybko popada w obłęd i kupuje dom tuż obok rodziny dziecka. Pragnie spędzać z nią jak najwięcej czasu a jej mamę nazywa złą mamą.
W drugiej części poznajemy tę opowieść z perspektywy Dariusa. Ta część mniej przypadła mi do gustu. Być może dlatego, że sam Darius nie jest postacią, którą polubiłam. Czułam do niego niechęć. Poznałam rysy w jego pozornie idealnym wizerunku.
W trzeciej części narratorem jest Jolene. Pozornie szczęśliwa żona. Matka. Pisarka. Od samego początku polubiłam tę bohaterkę. Można powiedzieć, że w pewien sposób się z nią utożsamiałam i to ona była dla mnie kluczową postacią, niezależnie od tego, kto w danym momencie przedstawiał nam tę historię.
Jesteśmy sumą naszych wczesnych doświadczeń, naśladujemy sposób, w jaki nauczono nas kochać, uprawiać seks i nawiązywać kontakty z ludźmi. Niektórzy z nas zrywają z przeszłością, innym nigdy się to nie udaje.
,,Bad mummy. Zła mama" szybko mnie pochłonęła. Już na samym początku niesamowicie mnie zaciekawiła i ta ciekawość została ze mną aż do końca. Tarryn Fisher doskonale buduje swoje postacie. Są niesamowicie realne, szczególnie Fig. Jej szaleństwo, problemy psychiczne i jej tok myślenia. Wejście w świat takiej osoby było dla mnie dziwne i fascynujące zarazem. Momentami sama nie wiedziałam co sądzić o jej punkcie widzenia. Bohaterowie są zdecydowanie wielkim atutem tej powieści.
Książkę czyta się bardzo szybko. Styl Tarryn Fisher zdecydowanie trafił w mój gust. Dosłownie bez wytchnienia płynęłam przez jej strony. Byłam wręcz zaskoczona, kiedy dotarłam do końca.
I właśnie ten koniec nie do końca mi się spodobał. Czułam się trochę jakby książka nie miała zakończenia. Czegoś mi brakowało. Wiele spraw jak dla mnie nie zostało rozwiązanych. Moim zdaniem to jedyny minus tej powieści.
Z perspektywy matki zastanawiałam się co ja bym zrobiła gdybym była na miejscu tytułowej złej mamy. Co bym zrobiła, gdyby do mojego życia wszedł ktoś, kto chciałby mieć wszystko co ja, a wręcz być mną? Co bym zrobiła jakby ktoś uważał, że moje dziecko należy do niego? I co najważniejsze czy dostrzegłabym znaki ostrzegawcze zanim wpuściłabym taką osobę do swojego życia i życia mojej córki? Od początku nurtowały mnie te pytania. Bo w końcu każda poznana osoba może się początkowo wydawać zupełnie inna niż jest w rzeczywistości.
W każdym razie zdecydowanie poleciłabym tą książkę. Mnie nie rozczarowała. Jeśli ktoś lubi thrillery psychologiczne powinien po nią sięgnąć. :)
Komentarze
Prześlij komentarz