A może by tak wyjść i nie oglądać się za siebie...

Uwaga! Ten wpis powstaje pod wpływem impulsu. Pełen będzie narzekania i gorzkich żalów matki po niewyobrażalnie ciężkim dniu. 

Przez cały dzisiejszy dzień w mojej głowie na okrągło pojawiała się jedna niema prośba. Błagam, niech mnie ktoś zabije. I to natychmiast! Ale zaraz, zaraz. Może już jestem martwa. To by wiele wyjaśniało. Bo jeśli piekło istnieje to zdecydowanie może tak wyglądać.

Godzina 6 rano. Mała wychodzi ze swojego pokoju, co zupełnie odbiega od jej zwyczajowego schematu wstawania. Zwykle budzi mnie dopiero koło 8. Ale nie dzisiaj. Dziś wychodzi znacznie szybciej a ja, kiedy tylko otwieram oczy widzę, że coś jest ewidentnie nie tak. Mała jest w iście wisielczym humorze. Na dzień dobry dostaje powitanie złożone z solidnej dawki płaczu. Zaczynam rozumieć, że ten dzień nie będzie należał do łatwych i przyjemnych. Na domiar złego zasnęłam dopiero koło 3 w nocy, więc ledwo udaje mi się doprowadzić do stanu, w którym mogłabym normalnie funkcjonować. Zaawansowana ciąża nie wpływa zbyt dobrze na komfort snu. w zasadzie zaśnięcie stało się dla mnie nie lada wyczynem. 

Płacz towarzyszy nam aż do godziny 7. W tym czasie noszę, przytulam, uspokajam. Nic nie pomaga. Czy ja wczoraj nie pisałam o tym, że powinnam odpoczywać? No właśnie. Tak wygląda odpoczywanie matki w praktyce. Dobrze, że mój lekarz nie widzi tego dźwigania. Po godzinie 7 mała nieco się uspokaja. Za to mamy katar i kaszel. A córka za żadne skarby nie chce wziąć syropów. Na sam ich widok wznawia swój maraton krzyku. W końcu udaje mi się ją przekonać. Pierwsza dobra rzecz jaka spotkała tego dnia. Mój mały sukces. 

I tak mija dzień. Ledwo udaje mi się utrzymać otwarte oczy. Zastanawiam się czy nie wykorzystać patentu z kreskówek i nie podeprzeć ich zapałkami. Albo nie podkleić ich taśmą. Zaczynam marzyć o litrach napoju energetycznego, ale ciąża skutecznie niweczy moje niezdrowe plany. W końcu po południu córka zasypia podczas oglądania bajki i miziania po plecach. Mnie ogarnia niesamowita ulga. Sama pozwalam sobie na zamknięcie oczu. Jednak śpię z jednym okiem otwartym a mała ciągle strasznie się wierci i kładzie w poprzek łóżka. Przyjmuję jakąś niezbyt wygodną pozycję, która skutecznie utrudnia mi zapadnięcie w głębszy sen. Ale to zawsze coś.

I w końcu nastaje długo wyczekiwany moment. Tata wraca z pracy. Mam ochotę zatańczyć mały taniec zwycięstwa, ale już ledwo się ruszam. W zasadzie to wyglądam i chodzę jak zombie. Jestem pewna, że bez problemu przeszłabym casting do serialu The Walking Dead. Dosłownie zmiotłabym konkurencję. Moje worki pod oczami są na tyle imponujące, że nie potrzebowałabym nawet charakteryzacji. Moja radość nie trwa długo. Ledwo zdążyłam się położyć i córka już rozpoczęła kolejną serię płaczu. Czekam kilka minut bo może tata opanuje sytuację. Nic z tego. Podnoszę się i idę sprawdzić o co właściwie chodzi. A sprawa wygląda tak. Mała chce soczek w swoim kubeczku. Jak nalejesz jej soczek to jednak chce mleczko. Oczywiście w tym samym kubeczku. Nalejesz mleczko to znowu chce soczek. I tak w koło Macieja. Przez dwadzieścia minut. Moja cierpliwość jest na wyczerpaniu. W głowie pojawia się tak imponująca wiązanka niecenzuralnych słów, że sama jestem zdziwiona jak bogate jest moje słownictwo na tej płaszczyźnie. Chcę umrzeć. Albo wyjść i trzasnąć drzwiami. Albo wsadzić córkę w paczkę i wysłać gdzieś pocztą. Cokolwiek, byle zyskać kilka minut ciszy. Chwilę odpoczynku. Chwilę na zresetowanie swojego zmęczonego umysłu. 

Ten piekielny dzień wolałabym wymazać z pamięci. Dawno już nie czułam się tak wyczerpana i bezsilna. Matki są czasami wystawiane na bardzo ciężką próbę. Na szczęście takie dni szybko uciekają z naszych wspomnień. Bo na ich miejsce wskakują wspomnienia tych pięknych chwil spędzanych z naszymi dziećmi. Chwil ozdobionych uśmiechem. Chwil, kiedy nasze serce rośnie, kiedy dzieci podejdą do nas i powiedzą ,,Kocham Cię mamo". Chwil najbardziej wartościowych i cennych. To właśnie one dają mi siłę po dniu takim jak ten. 

A jak to wygląda u Was? Też miewacie takie dnie z piekła rodem? Macie czasem ochotę wyjść i nie oglądać się za siebie?